H έκθεση άλλου σε κίνδυνο, κατά το άρθρο 306 Π.Κ. αφορά σε συγκεκριμένη διακινδύνευση του άλλου, ως αποτέλεσμα ενέργειας ή παράλειψης του δράστη. Με το υπόψη άρθρο, τυποποιούνται τα εγκλήματα της έκθεσης υπό την στενή έννοια, υπό την ευρεία έννοια και εκ του αποτελέσματος (έκθεση σε βαριά σωματική βλάβη και θανατηφόρα έκθεση).
Α. Έκθεση άλλου σε κίνδυνο υπό την στενή και ευρεία έννοια.
Αναλυτικότερα, σύμφωνα με το αρ. 306 Ποινικού Κώδικα , παρ.1:
«1. Όποιος εκθέτει άλλον και έτσι τον καθιστά αβοήθητο, καθώς και όποιος αφήνει αβοήθητο ένα πρόσωπο που το έχει στην προστασία του ή που έχει υποχρέωση να το διατρέφει και να το περιθάλπει ή να το μεταφέρει, ή ένα πρόσωπο που ο ίδιος υπαίτια τραυμάτισε, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών.»
Στην παρ. 1 διακρίνονται δύο περιπτώσεις:
1) Η τέλεση του εγκλήματος όταν ο δράστης «εκθέτει άλλον και έτσι τον καθιστά αβοήθητο». Δηλαδή με την ενέργεια, ή ακόμη με παράλειψη του δράστη (μη γνήσιο έγκλημα παραλείψεως – άρθρο 15 ΠΚ), το θύμα μεταφέρεται από μία ασφαλή (ή σχετικά ασφαλή κατάσταση) σε ανασφαλή ώστε να εκτίθεται σε κίνδυνο η ζωή, η σωματική ακεραιότητα ή η υγεία του (περίπτωση έκθεσης υπό την στενή έννοια). Σε αυτή την πρώτη περίπτωση, ο δράστης μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. Για παράδειγμα, γονέας ο οποίος εγκαταλείπει μόνο του το βρέφος στο αυτοκίνητο.
2) Η τέλεση του εγκλήματος όταν ο δράστης «αφήνει αβοήθητο ένα πρόσωπο που το έχει στην προστασία του ή που έχει υποχρέωση να το διατρέφει και να το περιθάλπει ή να το μεταφέρει, ή ένα πρόσωπο που ο ίδιος υπαίτια τραυμάτισε» (περίπτωση έκθεσης υπό την ευρεία έννοια). Δηλαδή, στην δεύτερη περίπτωση το έγκλημα είναι γνήσιο παραλείψεως, το θύμα είναι ήδη σε κατάσταση κινδύνου και ο δράστης ενώ έχει την νομική υποχρέωση, δεν εξουδετερώνει τον κίνδυνο.
Επισημαίνεται ότι, στο έγκλημα της έκθεσης άλλου σε κίνδυνο, είναι σημαντικό να στοιχειοθετείται η ανασφαλής θέση – έκθεση, ο κίνδυνος, η πράξη ή παράλειψη και ο αιτιώδης σύνδεσμος της έκθεσης με την πράξη ή παράλειψη του δράστη. Στην δεύτερη δε περίπτωση, επιπρόσθετα να στοιχειοθετείται η νομική υποχρέωση του δράστη προς το θύμα, δηλαδή το «….πρόσωπο που το έχει στην προστασία του ή που έχει υποχρέωση να το διατρέφει και να το περιθάλπει ή να το μεταφέρει, ή ένα πρόσωπο που ο ίδιος υπαίτια τραυμάτισε» (αντικειμενική υπόσταση εγκλήματος).
Β. Έκθεση σε βαριά σωματική βλάβη και θανατηφόρα έκθεση.
Περαιτέρω, σύμφωνα με το αρ. 306 ΠΚ, παρ.2:
«2. Αν η πράξη προκάλεσε στον παθόντα: α) βαριά σωματική βλάβη, επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών, β) θάνατο, επιβάλλεται κάθειρξη έως δέκα έτη.»
Στην παρ. 2 του αρ. 306 ΠΚ, συνδέεται η έκθεσης άλλου σε κίνδυνο με το αποτέλεσμα, τυποποιούνται δηλαδή εκ του αποτελέσματος η έκθεση σε βαριά σωματική βλάβη και η θανατηφόρα έκθεση.
Τέλος, για την τέλεση του εγκλήματος, απαιτείται ο δράστης να έχει δόλο, έστω και ενδεχόμενο (υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος). Στον ενδεχόμενο δόλο, ο δράστης δεν επιδιώκει την έκθεση σε κίνδυνο, προβλέπει όμως ότι από την πράξη ή παράλειψή του μπορεί να υπάρξει κίνδυνος για την ζωή του θύματος και παρόλα αυτά, αποδέχεται τον κίνδυνο και συνεχίζει την πράξη του.
Υ.Γ. Το άρθρο έχει σκοπό να δώσει μία γενική περιγραφή του θέματος, ώστε να καταστήσει την αρχική πληροφορία χρήσιμη ως σημείο προσοχής και όχι να αντικαταστήσει τον δικηγόρο. Οι παράγοντες σε κάθε επιμέρους υπόθεση πιθανόν να διαφοροποιούν ριζικά τον τρόπο ενέργειας.